“Neal Cassady’nin Ruhuyuz”

Arkadaşlarımla buluşacağım restorana doğru yürürken, cesarete ve utanmazlığa ihtiyacım olan anlarda kendi kendime söylediğim “Neal Cassady’nin ruhuyuz” cümlesini tekrarlayıp durmuştum. Cümle işe yaramış olacaktı ki bir bar taburesinde oturmuş on beş yirmi dakika önce tanıştığım, şehirde gördüğüm en güzel kadınlardan birisi ile bira içip sohbet ediyordum. Başımı, az önce oturduğum masaya çevirdiğimde, arkadaşlarımın bana bakıp gülümsediklerini fark ettim. Birkaç dakika sonra, arkadaşlarım yüzlerinde aynı gülümseme ile yanıma gelip hesabı hallettiklerini söyleyip bize iyi geceler dilediler ve yanımızdan ayrıldılar.

Birkaç şişe daha içmiştik ki artık o malum soruyu sorma vaktinin geldiğini anlamıştım. Biraz daha orada oturup içmeye devam edersek masadan kalkamayacak ve yarım saatimizi tuvalette kusarak geçirecektik. Başka bir yere gitmek isteyip istemediğini sorduğumda tatlı bir gülümseme ile “olur” dedi ve şişede kalan son yudumları içip bardan çıktık. Taksi bulabileceğimiz ana cadde birkaç sokak ilerideydi. Yavaş yavaş yürüyerek ana caddeye ulaştık. Caddede sağa sola sallanan, şarkı söyleyip dans eden bir sürü sarhoş vardı. Orada biraz oyalandıktan sonra yoldan geçen taksilerden birisi el kol salladığımı görüp yanımıza yanaşmıştı ki biraz önce gayet samimi olduğum kadın, beni öpüp bu gece eve tek döneceğini ama beni daha sonra arayacağını söyledi ve ben daha şaşkınlığımı üzerimden atamadan taksiye binip oradan uzaklaştı.

Şaşkınlığımı üzerimden attıktan sonra kendi kendime, “Neal Cassady’nin ruhuyuz” cümlesini tekrarlayıp az önce oturduğum bara döndüm. Bara girdiğimde birkaç saat önce yemek yediğimiz restoranda tanıştığımız, birkaç defa göz göze geldiğim ve şansımı daha sonra deneyebileceğimi düşündüğüm garson ile restoranın müdürünün de orada olduğunu gördüm. Selam verip yanlarına oturup oturamayacağımı sorduğumda Japonlara has heyecanlı tavırları ile evet anlamında başlarını salladılar.  İngilizceleri yok denecek kadar kötü olsa da el kol hareketleri ve çeviri uygulamaları ile bir şekilde sohbet ediyorduk. Sohbet epey bir ilerledikten sonra dört senedir birlikte olduklarını ve bir sene içerisinde evlenmeyi düşündüklerini söylediler. Onlar adına çok sevindiğimi söylerken gecenin 202 numaralı odada biteceğini anlamıştım ama gene de keyifli bir akşam olmuştu. Birkaç kadehten sonra onlar da yanımdan ayrıldığında barın sahibi ve bir iki müşteri haricinde içeride kimse kalmamıştı.

Bardan çıktığımda saat iki olmak üzereydi. Bu defa “Neal Cassady’nin ruhuyuz” diyemeyecek kadar yorgun ve sarhoştum. Ellerimi cebime sokup “hiçbir zaman olamayacağım eve” dair o şarkıyı mırıldana mırıldana eve doğru yürümeye başladım.

İstanbul, Türkiye