Üniversite yıllarında ne zaman okulun yakınından geçsem Johnny Cash’in Folsom Prison Blues şarkısını mırıldanmaya başlardım. Selimiye Kışlası ile Haydarpaşa Kampüsü arasındaki viyadüğün başında şarkıya başladığım zaman şarkının son kısmı hep kampüsün bahçe giriş kapısına denk gelirdi. Üniversiteden mezun olup çalışmaya başladıktan sonra Tahtakale yokuşunu çıkarken söylemeye başladım aynı şarkıyı. Şarkının son kısmı bu defa hanın girişine denk geliyordu. Çalıştığım yerden ayrıldıktan sonra bu defa da adliyeye giderken söylemeye başladım. Şarkının son kısmı bu defa E Blok’un giriş kapısına denk gelmeye başladı.
Daha sonra fark ettim ki benim Folsom Prison’ım bir okul, bir iş ya da bir bina değilmiş. Benim Folsom Prison’ım, Huckleberry Finn olmayan ya da olamayan, ‘hareket edemeyen’ tarafımmış.
Planlarımın suya düştüğü, hevesimin kaçtığı ve daha da önemlisi üzgün olduğum şu anlarda, lafı daha da uzatmadan, cümlelerimi Mark Twain’in Tom Sawyer’ın Maceraları kitabından bir alıntı ile bitireyim:“Tom artık uyanma vakti geldiğini hissetti; böyle umutsuz bir halde yaşamak gayet romantik olabilirdi, ama duygusuzluğu ve fazlasıyla dikkat dağıtan türlü türlü şeyi beraberinde getiriyordu.”
4 Temmuz, Kayseri, Türkiye
