Eskiden ellerimde nasır ya da ufak tefek yaralar yoktu. Kağıt kesiği en büyük korkumdu. Şimdi ise avuçlarım ve parmak uçlarım sert metale, vidalara, çekiçlere dokunmaktan ufak ufak soyulmaya başladı. Bir de lacivert pantolonum vardı. Artık lacivert değil. Güneydoğu Asya’nın güneşi ve dükkanın tozu rengini değiştirdi. Metal kablolardan dolayı bir iki yerinden dikişleri attı. Mecburen dükkanda giyiyorum sadece. Ayakkabılarım ise Allah’a emanet. Tozdan ve eğilip bükülmekten canı çıktı. Demeyin öyle ben de biliyorum yeni bir şeyler almayı. Ama gidecek daha çok yolum var. Hem ne demiş Başkan Truman “Yaşam masraflarımızı azaltmamız lazım.”
Osaka, Japonya
